Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου υπήρξε ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους των νεοελληνικών γραμμάτων, με πλούσιο και ευρύ έργο. Τον χαρακτήρισαν «πρίγκιπα του νεοελληνικού λόγου». Το 1918, στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1917, έγραψε το παιδικό μυθιστόρημα «Τα Ψηλά Βουνά», που αποτέλεσε το αναγνωστικό της τρίτης τάξης του δημοτικού και εισήγαγε την δημοτική στην εκπαίδευση.

Μόλις τελείωσαν το δημοτικό εικοσιπέντε παιδιά πηγαίνουν να περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές σε ένα δάσος επάνω στα ψηλά βουνά της Ρούμελης. Φτιάχνουν καλύβες και μένουν εκεί επί έναν μήνα, συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά τους προβλήματα και αναπτύσσουν αδελφικές σχέσεις μεταξύ τους. Ζουν μέσα στην υπέροχη ελληνική φύση και καταλαβαίνουν τη σημασία της, γίνονται δασοφύλακες και μαθαίνουν πράγματα που αγνοούσαν στην πόλη. Όταν ξαναγυρίζουν σπίτια τους πίσω στην πόλη είναι διαφορετικά παιδιά με νέες εμπειρίες από τη ζωή.